Πνευματικός πατέρας: Ο ανθρωπος χρειαζεται να ψηλαφησει και να εναγκαλισθεί. Χρειαζεται ενωπιον καποιου να κλαψει, καποιος να βασταξει το περιεχομενο της καρδιάς που κενωνεται, καποιος να τον βεβαιωσει με φωνη εναρθρη οτι αγαπιεται Θεικα.
Να σταθεί μπροστα σε δυο ματια χρειαζεται, ενα βλεμμα να τον εντοπισει αγωνιά, για να μην νοιωθει μονος, να αισθανθεί οτι αναζητιεται. Σε καταστασεις προσωπικού συντριμμου και απωλειας, σε στιγμες επωδυνης αυτογνωσιας, σε συνειδητοποίηση ζωης ρημαγμενης στα σκοταδια, δεν αρκεί το παραδειγμα βιοτης των αγιων -για το πως ο Θεος τους συγχωρεσε- για να σε στηριξει. Θελεις χερι σαρκινο ν’ απλωθεί και να σ’ ακουμπησει, να σ’ ανορθωσει προσωπικα.
Γι’ αυτην μας την αναγκη ο Θεος μας χαριζει εναν ορατο και συμμορφο συνανθρωπο για να φανερωνει Εκείνον. Μας χαριζει τον πνευματικο πατερα και την πνευματικη σχεση μας μ’ εκείνον. Μια σχεση που δεν μπορεί να εξαντλείται στην απλη εξαγορευση των αμαρτιων και στην παρεχομενη συγχωρηση.
Το χαρισμα της πνευματικης πατροτητας, ορατο εκτυπωμα της Θεικης, δεν βρισκεται στην τελετουργικη συγχωρηση των αμαρτιων οσο στην κοπιωδη και θυσιαστικη συνοδοιπορια.
Στον τροπο που θα αναδεχθείς την ζωη του αλλου, οχι για να διευθυνεις την συνείδηση του, αλλα για να τον γεννησεις ενηλικα και ελεύθερο σε μια προσωπικη σχεση με τον Πατερα Θεο.
Ο πνευματικος πατερας δεν ειναι (μονο) απορριμματοδοχείο, ειναι ενας εραστης και προφητης! Το απορριμματοδοχείο πολλες φορες βολεύει, ειναι ευκολοτερο, δεν χρειαζεται σχεση απλως υποχρεωση, το χρησιμοποιεις. Το αλλο ομως, το εραστης και προφητης, χρηζει αμφιπλευρης συνεργειας, σχεσης αναγωγικης, θεληματικης συνεπειας.
Ο εραστης ποιμενας αναβει φωτιες αγαπης στις καρδιες, εχοντας ο ιδιος πριν αναφλεχθεί απ’ αυτην. Ειναι εραστης γιατι μεσα απο τον τροπο και την ζωη του ο Θεος καταδιωκει και πολιορκεί εσενα, τον καθε ανθρωπο.
Εραστης γιατι γνωριζει ν’ αποτραβιεται, να σ’ αγαπα στην αιωνιοτητα σου κι οχι μονο στο παρον σου. Εραστης, για συνεχη υπομνηση οτι ο Θεος δεν ψαχνει σκλαβους, ερωμενες καρδιες αναζητα. Εραστης γιατι δεν σε αποδεχεται επιλεκτικα, γιατι επιμενει να φυσα τις καμπιες της ασχημιας σου προσμενοντας πεταλούδες να γενούν.
π. Βασίλειος Χριστοδούλου