Μοιρολόι: Βυζαντινός Ύμνος της Μεγάλης Παρασκευής των Μαρωνιτών του Λίβανου.
Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ΄τα σπαθιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.
Ουρανέ μου
διώχ΄τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
Απόδοση στα ελληνικά από τον Νίκο Γκάτσο.
Διασκευή εναρμόνιση από τον Χριστόδουλο Χάλαρη
Η φωνή του Χρύσανθου ήταν ότι το καλύτερο για να αποδώσει το συναίσθημα.
Όποια εκτέλεση κι αν έχω βρει σε όποια χώρα, όποια γλώσσα δεν έχει μέσα την ψυχή που ακούμε εδώ. Το κανονάκι/σαντούρι παντρεμένα με τα αργά χάδια των δοξαριών πάνω στα έγχορδα δημιουργεί μια μυσταγωγική και τελετουργική ατμόσφαιρα θρήνου.
Όταν αυτή η ενορχήστρωση ντύνεται με τους λυγμούς του Χρύσανθου τότε νιώθεις ευλογημένος που έστω υπήρξαν τέτοιες ψυχές να αφήσουν πίσω τους θησαυρούς.
Ακόμα μεγαλύτερη χαρά είναι να το βλέπω ντυμένο με ένα τόσο ποιητικό βίντεο. Η αέναη παρουσία της Γυναίκας.
Πάντα εκεί, σαν άλλη Παναγιά, να βλέπει μπροστά στα μάτια της τον πόνο, την εξαθλίωση, το μοιρολόι, το θάνατο, το σπαραγμό, το τέλος. Κι αυτή εκεί. Όρθια. Γιατί μόνο έτσι κρατιέται ο κόσμος όρθιος. Μόνο αν δεν το βάλεις κάτω.
